คนที่หายไป...

คุณเคยมีเพื่อนสนิทสักคนไหม? คนที่มันบ้าๆ บอๆ แต่กล้าลุยกับคุณทุกสถาณการณ์ แม้ว่าคุณจะไม่เหลือใครเลย ไม่ว่าจะไม่มีใครเห็นด้วยกับคุณ ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ถูกหรือผิด ก็ถึงไหนถึงกัน เวลาที่คุณอยู่กับมัน คุณเองก็บ้าบอไปกับมันด้วยอย่างมีความสุข

คุณกลายเป็นเด็กในร่างยักษ์ หลุดพ้นจากขอบเขตของกฎเกณฑ์บ้าๆ บอๆในหัวของคุณเต็มไปด้วยจินตนาการ โครงการร้อยแปดพันเก้าที่คุณจะทำกับมัน คนที่มีเรื่องเล่าสู่กันฟังไม่รู้จบ คนที่คุณไม่ต้องคอยแคร์ความรู้สึกมันเท่าไหร่ มันทำให้คุณเป็นตัวของตัวเอง คนที่ค่อยๆหายตัวไปในกาลเวลา แต่แว๊บ... มันก็จะเข้ามาเสมอในวันเวลาที่คุณอ่อนแอ หรือมีทุกข์ คนที่คุณคอยเล่าพฤติกรรมแปลกๆของมันให้คนอื่นฟังเสมอๆ

วันนี้... เพื่อนคนนั้นของคุณอยู่ที่ไหน? มันยังอยู่ใกล้ๆคุณหรือเปล่า? คุณยังโทรหาติดต่อกับมันอยู่ไหม? มันยังบ้าๆ บอๆ กับคุณเหมือนเดิมหรือเปล่า? หรือว่าคุณเองที่มีความบ้าในเลือดน้อยลง? คุณไม่ได้เจอกับมันมานานแค่ไหนแล้ว? ไม่ได้มองตาคุยกันมานานแค่ไหนแล้ว? นานแค่ไหนแล้วที่คุณไม่ได้สัมผัสเพื่อนของคุณอย่างที่เคย หรือคุณเองก็ลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปเสียหมดแล้ว...

ที่คุณไม่กล้าวิ่งไล่เตะมันเหมือนเคย อย่าอ้างว่าคุณอายุมากขึ้นที่คุณไม่กล้าแย่งของกินจากมือมัน  อย่าอ้างว่าคุณมีมารยาท คุณกลับไปเยี่ยมบ้านต่างจังหวัดโดยไม่ชวนมัน อย่าอ้างว่าถึงจะชวนมัน มันก็คงจะไม่ว่าง 
อะไรหล่ะที่เปลี่ยนไป เวลา... ความรู้สึก... สังคม... หรือความสัมพันธ์... ?
อะไรที่เปลี่ยนแปลง คุณ... เขา... หรือใคร... ?

คุณถามตัวเองหรือเปล่า หรือรอให้ใครถาม รู้สึกอย่างไรที่เขาเปลี่ยนไป แล้วเคยถามเขาไหม เขารู้สึกอย่างไรที่คุณเปลี่ยนไประหว่างคุณ... หากเกิดคำถามเหล่านี้ขึ้นในใจ ไม่ว่าคุณจะมีคำตอบหรือไม่ ไม่ว่าคุณจะต้องการคำตอบหรือเปล่า ขอบเขตหรือกฎเกณฑ์ที่คุณไม่เคยมีกับเพื่อนคนนี้ มันเกิดขึ้นแล้วต่อหน้าต่อตาคุณ แต่คุณก็ตอบกับตัวเองเพียงแค่ "ช่างมันเถอะ" และปล่อยให้เพื่อนคนหนึ่งกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตนต่อไป แต่ถ้าคุณไม่เคยตั้งคำถามเหล่านี้เลย รู้ไว้ด้วย คุณได้เสียเพื่อนดีๆไปคนหนึ่ง และโลกนี้ก๊มีคนแปลกหน้าเพิ่มมาอีกคน

ปล. คุณรู้ไหม ขณะที่คุณกำลังนั่งอยู่ตรงนี้ เพื่อนคนนั้นของคุณ อาจจะกำลังถามตัวเองอยู่ก็ได้ว่ามันทำผิดอะไร...