นานมาแล้วมีต้นแอปเปิลใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง และก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนึง ซึ่งเขาชอบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ และเล่นเล่นรอบๆต้นไม้นี้ทุกๆวัน เขาปีนขึ้นไปบนยอดของต้นไม้ แล้วก็กินผลแอปเปิลและก็นอนหลับไปภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิล ซึ่งเขารักต้นไม้และต้นไม้ก็รักเขาเช่นกัน
เวลาผ่านไป เด็กน้อยเติบโตขึ้นและเขาก็ไม่มาวิ่งเล่นรอบๆต้นไม้เหมือนที่เคยอีกแล้ว วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาหาต้นไม้ เด็กน้อยดูเศร้า
"กลับมาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ?" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ ฉันไม่อยากเล่นรอบๆต้นไม้อีกแล้ว ฉันต้องการของเล่น ฉันอยากได้เงินไปซื้อของเล่น" เด็กน้อยตอบ
"แต่ฉันไม่มีเงินจะให้... งั้นเก็บลูกแอปเปิลของฉันไปขายสิ เพื่อเอาเงินไปซื้อของเล่น" ต้นไม้ตอบ
เด็กน้อยตื่นเต้นมาก เขาเก็บลูกแอปเปิลไปหมด และก็จากไปอย่างมีความสุข
ซึ่งหลังจากที่เขาเก็บแอปเปิลไปหมดแล้วเขาก็ไม่กลับมาหาต้นไำม้อีกเลย ต้นไม้ดูเศร้า...
วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาเขาดูโตขึ้น ต้นไม้รู้สึกตื่นเต้นมาก
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ?" ต้นไม้ถาม
"ฉันไม่มีเวลามาเล่นหรอก ฉันมีครอบครัวแล้วฉันก็ต้องทำงานเพื่อครอบครัวของฉันเอง เราต้องการบ้าน ช่วยฉันได้ไหม?"
"แต่ฉันไม่มีบ้าน... ตัดกิ่งก้านของฉันไปสิ... เอาไปสร้างบ้าน"
ดังนั้นเด็กน้อยจึงตัดกิ่งก้านทั้งหมดของต้นไม้ไป และจากไปอย่างมีความสุข
อีกครั้งที่ต้นไม้ถูกทิ้งให้เดียวดายและเศร้า...
วันหนึ่งในฤดูร้อน เด็กน้อยกลับมาต้นไม้ดีใจมาก
"มาหาฉัน และมาเล่นกับฉันเหรอ?" ต้นไม้ถาม
"เปล่า ฉันรู้สึกผิดหวังกับชีวิต และเริ่มแก่ลง ฉันอยากแล่นเรือไปพักผ่อนไกลๆ จะให้เรือฉันได้ไหม?"
"ใช้ลำต้นของฉันได้ เอาไปสร้างเรือ เพื่อที่หนูจะได้แล่นเรือไปและมีความสุข" ต้นไม้ตอบ
ดังนั้นเด็กน้อยจึงตัดลำต้นของต้นไม้ไปสร้างเรือ เขาล่องเรือไปและไม่เคยกลับมาอีกเลย...
หลายปีผ่านไป ในที่สุดเด็กน้อยก็กลับมา
"ฉันเสียใจ เด็กน้อย ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว ไม่มีผลแอปเปิลให้..." ต้นไม้กล่าว
"ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว" เด็กน้อยกล่าว
"ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว" ต้นไม้กล่าว
"ฉันปีนไม่ไหวแล้ว ฉันแก่แล้ว" เด็กน้อยกล่าว
"ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว สิ่งเดียวที่ยังเหลือ ก็มีเพียงรากที่กำลังจะตาย" ต้นไม้กล้าว
"ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากจะได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว" เด็กน้อยกล่าว
"รากต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้... มาสินั่งลงข้างๆฉัน... หลับให้สบาย... " ต้นไม้กล่าว
เด็กน้อยนั่งลงอย่างช้าๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม... และน้ำตาไหล...
นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องก็คือพ่อแม่ เมื่อครั้งเราเป็นเด็กตัวเล็ก เราก็รักที่จะเล่นกับพ่อแม่ แต่เมื่อเติบโตขึ้นเราก็ทอดทิ้งพ่อแม่ และกลับมาหาท่านเมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือ เมื่อเรามีปัญหาทุกข์ใจ ไม่ว่าอย่างไร พ่อและแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่าสามารถให้ได้ แค่หวังเพียงให้เรามีความสุข คุณอาจจะคิดว่า "เด็กน้อย" ในเรื่องนี้โหดร้าย แค่นั้นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นภาพว่าพวกเราทำกับพ่อแม่ของตัวเองอย่างไร
...แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ...เด็กน้อย...???
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น